Poznań, dnia 16 października 1933.
Zbliża, się zima. A z zimą rośnie nędza i mnożą się cierpienia wielkiej rzeszy ubogich. Czyż możemy pozwolić, by wyziębiały się serca i by się miłosierdzie chrześcijańskie kurczyło? Czyż raczej nie powinna miłość bliźniego rozpierać dusz i mimo przeciągłego przesilenia gospodarczego uzdalniać nas do cudów i bohaterstwa w dziedzinie dobroczynności?
Gorąco upraszam Wielebnych Księży Proboszczów, by w dalszym ciągu otoczyli pracę charytatywną szczególną opieką i by wśród najszerszych sfer szerzyli myśl czynnej dobroczynności katolickiej. Doroczną sposobnością do tego jest tradycyjny już Dzień Ubogich, który w roku bieżącym wyznaczam na niedzielę 3 grudnia.
Uroczystość powinna rozpocząć się Mszą świętą z kazaniem okolicznościowym i Komunią świętą, do której przystąpią ubodzy wespół z członkami Towarzystw Charytatywnych. W ciągu dnia zaleca się urządzenie akademii lub wieczornicy. W przemówieniach proszę wskazywać na konieczność ograniczenia swych potrzeb życiowych, by mieć z czego wspierać ubogich i tak czynami miłosierdzia utwierdzać w nieszczęśliwych ofiarach tego strasznego przełomu wiarę w Opatrzność Bożą.
Kolektę w tym dniu zebraną i dochód z kwesty czy wieczornicy przeznaczam według wskazówek roku ubiegłego na miejscowe cele dobroczynne.
Bliższych informacji udziela i materiały propagandowe rozsyła Związek Towarzystw Dobroczynności "CARITAS". Poznań. św. Marcina 8. Tel. 19-89.
Druk: "Miesięcznik Kościelny Archidiecezyj Gnieźnieńskiej i Poznańskiej" 10(1933), s. 74;
także: Dzieła, s. 401.