Czcigodny Sługa Boży ks. Ignacy Posadzy
(1898-1984)Współzałożyciel
i długoletni Przełożony Generalny Towarzystwa Chrystusowego;
Założyciel Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla; pisarz; podróżnik
Artykuły
ks. Marian Burniak TChr
Przemówienie w Radiu Watykańskim w 100-lecie urodzin śp. O. Ignacego Posadzego.
W tym roku, dokładnie 17 lutego przypada setna rocznica urodzin wielkiego miłośnika polskiej emigracji, ks. Ignacego Posadzego, Współzałożyciela Towarzystwa Chrystusowego i Założyciela Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej. Ta właśnie rocznica daje mi wspaniałą okazję do przybliżenia, a raczej przypomnienia tej pięknej postaci, która głęboko wpisała się w dzieje Kościoła w Polsce, człowieka wiary, kontemplacji i apostolstwa, człowieka Bożego. Te oto słowa Ojca Świętego Jana Pawła II, wyrażone w telegramie kondolencyjnym, najlepiej chyba ujmują życie i działalność twórcy zgromadzeń, których charyzmatem jest niepodzielne oddanie się na rzecz rodaków przebywających poza Ojczyzną.
Sześćdziesiąt pięć lat temu na wyraźne życzenie papieża Piusa XI, Sługa Boży kard. Hlond decyduje się na założenie nowego Zgromadzenia, którego charyzmatem - jak to przed chwilą wspomniałem - byłaby opieka duszpasterska nad polskimi emigrantami. Na współtwórcę upatruje sobie ks. Ignacego Posadzego, młodego kapłana z archidiecezji gnieźnieńsko-poznańskiej, doskonale zorientowanego w problematyce duszpasterstwa emigracyjnego, o subtelnym wyczuciu znaków czasu i wysoce rozwiniętym zmyśle organizacyjnym.
Ksiądz Posadzy znał niedolę polskiego emigranta. Urodzony na Ziemi Kujawskiej, w Szadłowicach w 1898 roku, po maturze udaje się w 1917 roku na studia filozoficzne i teologiczne do Münsteru i Fuldy w Niemczech, gdzie na majątkach ziemskich pracowało wielu rodaków z terenów byłego Królestwa Polskiego. Widząc ich agonię psychiczną i moralne załamanie, młody kleryk roztacza nad nimi opiekę religijną.
Po otrzymaniu święceń kapłańskich wszystkie swoje wakacje letnie wykorzystuje na odwiedziny ważniejszych skupisk polskich w Austrii, Danii, Francji, Niemczech i Rumunii. W roku 1925 odwiedza Rzym, a w dwa lata później udaje się do Egiptu i Ziemi Świętej. Z polecenia Sługi Bożego kard. Hlonda, którego proces beatyfikacyjny w ubiegłym roku rozpoczął się w Rzymie, celem poznania sytuacji religijnej Polaków na Antypodach wyjeżdża do Brazylii, Urugwaju i Argentyny.
Po powrocie do kraju przystępuje do zorganizowania nowego zgromadzenia zakonnego, które powstaje w roku 1932 pod nazwa "Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej". Już po roku istnienia liczy ono czterdziestu aspirantów i nowicjuszy. Nie zabrakło też powołań i w następnych latach. Pierwociny działalności polonijnej młodego Zgromadzenia przypadają na rok 1937, kiedy to pierwsi czterej bracia zakonni wyjeżdżają w charakterze pomocników duszpasterskich do Polskiej Misji Katolickiej w Paryżu i Londynie.
W rok później jeden kapłan i jeden brat udają się do pracy duszpasterskiej wśród Polonii do Estonii. W tym samym czasie Ojciec Posadzy odwiedza ośrodki polskie na Dalekim Wschodzie.
Nastaje koszmarne lata ostatniej wojny światowej. Młode Zgromadzenie, jako wybitnie narodowościowe, znalazło się na czarnej liście okupanta hitlerowskiego. Macierzysty Dom w Potulicach zostaje zajęty przez Niemców, a Ojciec Posadzy wraz z garstka kleryków przenosi się do Krakowa. Seminarzyści konspiracyjnie kończą studia i zaraz po święceniach czterech z nich, w bluzach roboczych, wyjeżdża do Rzeszy, by nieść pomoc duchową Polakom znajdującym się w Niemczech.
Po wojnie w procesie kształtowania się nowej rzeczywistości nad Odra i Nysa chrystusowcy pospieszyli za pierwszymi osadnikami na Pomorze i Ziemie Odzyskane. Ich duszpasterska praca na terenie Polski i wśród Polonii Zagranicznej, do której udali się księża po opuszczeniu obozów koncentracyjnych, zostaje wysoko oceniona przez Stolicę Apostolska, która w kwietniu 1950 roku przekazuje Towarzystwu "Decretum Laudis", na mocy którego chrystusowcy stają się Zgromadzeniem na prawach papieskich.
Aktualnie w duszpasterstwie polonijnym pracuje 245 kapłanów i 4 braci, którzy roztaczają duszpasterską opiekę nad Polakami w Kazachstanie, na Ukrainie i Białorusi, w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Brazylii, Argentynie, Urugwaju, Australii, Nowej Zelandii, Wielkiej Brytanii, Republice Południowej Afryki, we Francji, Holandii, Islandii, Niemczech, na Węgrzech i we Włoszech.
Mniejsza liczba, bo 150 księży oddaje się duszpasterstwu w Polsce, a zwłaszcza na Ziemiach Odzyskanych i Pomorzu.
Po drugiej wojnie światowej w 1959 roku Ojciec Posadzy realizuje myśl Założyciela Towarzystwa Chrystusowego i powołuje do życia Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej, które najpierw otwierały placówki w Polsce. Szybko wzrastały w liczbę i już w 1978 roku pierwsze trzy misjonarki opuściły Ojczyznę, udając się za ocean do pracy wśród rodaków w Kalifornii. Kolejno powstawały placówki w Anglii, USA, Niemczech, Brazylii, Australii, Kanadzie i na Białorusi. W ubiegłym roku stały się Zgromadzeniem na prawach papieskich.
Aktualnie Zgromadzenie ich liczy 150 profesek, 30 nowicjuszek i 17 postulantek. W kraju pracują na 12 placówkach i na 20 placówkach polonijnych.
Doprawdy wielkich rzeczy dokonał Pan przez ręce wielkiego Miłośnika polskiej emigracji, ks. Ignacego Posadzego, który odszedł po nagrodę do Pana 17 stycznia 1984 roku. Dziedzictwo tego wielkiego Sługi Bożego, którego proces informacyjny już jest w przygotowaniu, żyje i rozwija się w sposób szczególny w jego duchowych synach i córkach.
W naszej pamięci ks. Ignacy Posadzy pozostaje jako Dobry Ojciec pełen optymizmu i chrześcijańskiej radości, jako wielki orędownik sprawy polskiej emigracji, którego osobowość została ukształtowana przez służebne, maryjne FIAT.
Druk: "Informator Towarzystwa Chrystusowego" 2-3(1998), s. 4-6.